Barok na Śląsku
Zdjęcia
Modele 3D
Gigapixele
Gigapanoramy
Triumf i melancholia
Mimo biedy i klęsk gospodarczych, będących skutkiem wojny trzedziestoletniej (1618‒1648), epoka baroku była na Śląsku okresem kulturowej świetności. Dopiero wówczas Śląsk stał się „najpiękniejszym klejnotem” w austriackiej koronie, jak określiła to z perspektywy czasu cesarzowa Maria Teresa.
Przesłankami tego rozkwitu były wysoki poziom wykształcenia oraz światłość elit szlacheckich i mieszczańskich.
Wielu uskarżało się na spory wyznaniowe, jednak właśnie one były też inspiracją niezwykłych osiągnięć artystycznych i literackich.
Atmosfera epoki była pełna sprzeczności. Hołdowano zmysłowym przyjemnościom życia, ubolewając zarazem nad ich błahością i przemijalnością. Demonstracyjna pogoń za przepychem szła w parze z formami wzmożonej jednostkowej pobożności.
Wielu ludziom w XVII wieku towarzyszyło poczucie życia w epoce kryzysu i rozpadu. Wiązały się z tym bolesne doświadczenia: podział Kościoła, wojna, klęski nieurodzaju, epidemie. Jeszcze w czasie wojny trzydziestoletniej, głównie jednak w powojennych dziesięcioleciach odbudowy i gospodarczej sanacji doszedł do głosu nurt przeciwny, demonstracyjnie propagujący radość życia. Epoka ta lubowała się w wystawianym na pokaz przepychu, co odzwierciedliło się również w sztuce i rzemiośle artystycznym Śląska.
Z drugiej strony pamiętano o obecności śmierci. Przysposobienie do umierania stanowiło trwały element życia, a ważnym wydarzeniem społecznym były inscenizowane pochówki.
Zobacz podobne obiekty.
Na 2000 m2 powierzchni wystawienniczej prezentowane jest zwiedzającym około 1000 eksponatów z historii kultury Śląska.
)
)
)
)